Hervey bay, K'gara (Fraser Island), Agnes water

Na Noosa stond de grote rode greyhound bus weer op me te wachten om naar Hervey bay te gaan. Aangekomen in Hervey was het zoals gewoonlijk weer een aantal graden warmer dan in Noosa en een aantal percentages hoger in de vochtigheid. Tsja, dat is het effect van 'heading up'. Normaal gesproken zie je al best wel wat van de plaats zelf als je in het shuttle busje naar je hostel wordt gebracht. Het enige dat ik in Hervey zag was een doodgewone woonwijk en een supermarkt. Niet echt heel spectaculair dus. Bleek bij aankomst ook dat Hervey niet meer is dan de poort naar Fraser island en de walvistochten in het whale-migration season. Gelukkig was er wel een zwembad, wat eigenlijk wel voldoende was voor die stikkende hitte. Na het avondeten nog wat gedronken in de bistro van het hostel zelf met andere backpackers. Volgende morgen vroeg op, tas ingepakt en haasten naar het afspreekpunt. Zo slim als ik was had ik m'n voucher voor de tour in m'n grote backpack gedaan, en die vervolgens weer in een kluis. Even het verhaal uitgelegd bij de ferrie, wat wel nog even een gedoe was. Want de ozzies blijven Pien maar een onmogelijke naam vinden. Gelukkig deden ze niet moeilijk, ik stond gewoon op de lijst en kon gewoon mee naar Fraser. Daar werden we opgewacht door een soort Lara Croft, onze tourguide: Jess. Onze bus was een soort verlengde Jeep. Leek allemaal een beetje overdreven eerst. Maar zodra je het national park echt in gaat, bleek die 4wd geen overbodige luxe maar een eerste levensbehoefte. Omdat het al maanden niet meer geregend had, en Fraser alleen maar uit zand bestaat, inclusief de wegen, is rondrijden een uitdaging opzich. Ik had ook een tour kunnen kiezen waarbij ik zelf had mogen rijden, maar na de eerste vijf minuten rondstuiteren in die bus dwars door de jungle, was ik maar al te blij dat ik voor deze tour had gekozen. De eerste stop was Lake McKenzie. Wit zand, en water zo helder dat je denkt dat het kraanwater is. Het water heeft een lage pH waardoor een duik in het meer net een soort spa is. Het zand van Fraser is ook anders dan normaal. Even rollen door het zand, en je hebt een volledige peeling. Net een natuurlijke spa dus. In de pauze begon Jess te vertellen over de dieren van Fraser. Bleek dat er vier van de zeven meest dodelijke slangen ter wereld op Fraser wonen. Niet echt heel geruststellend op z'n zachtst gezegd. Om de spanning wat te laten afnemen, vroeg ik waar de grootste kans was dat we er een zouden zien: ons kampterrein... Ik besloot dat ik er toch niet echt iets tegen kon doen, dus verstand op nul, bus in op naar central station. Dat was de vroegere verblijfplaats toen het speciale hout nog gekapt werd en de grondstoffen verkocht. Fraser island is niet alleen zo bijzonder omdat het het grootste zandeiland ter wereld is, maar ook omdat er in dat vruchteloze zand, een regenwoud groeit. En dat was precies waar we doorheen gingen hiken. We liepen langs een kreek met water zo helder, dat het beter smaakte dan het Australische kraanwater zelf. Het is tot op de dag van vandaag een heilige plek voor de aboriginals. Het is een verboden plek voor mannelijke aboriginals. Omdat het zo warm was, besloten we i.p.v. tussen alle lianen te lopen, door het koele water van de bron te lopen. Heerlijk verfrissend, en zeker een van de meest bijzondere wandelingen ooit gedaan. Overal krijsende vogels, ontzettend bijzondere bomen, lianen. Tarzan had zo voorbij kunnen slingeren. Daarna zijn we teruggestuiterd door de jungle naar het kampterrein waar een heel buffet op ons wachtte. Wauw wat was dat lekker, eindelijk een goed diner. Altijd maar ceasar salad's of alle verschillende soorten pasta's worden op den duur een beetje eentonig. 's Avonds nog heel gezellig met de andere backpackers cider beer gedronken in de dingobar. Ik kwam er alleen halverwege de avond achter dat ik m'n kluissleutel in alle haast nog op de ontbijttafel had laten liggen. Ik heb dus naar de YHA gebeld om te vragen of ze iets hadden gevonden, ze waren bijzonder onbehulpzaam. Iets dat ik niet meer gewend was na al die vriendelijke ozzies. Best wel vervelend, maar ja wat kon ik doen? Fraser is behalve de ferrie lijn zo onbereikbaar als wat. Na het 5e telefoontje kregen ze eindelijk door dat ze wat moesten doen, en kon ik weer terug naar het cider beer.
De tweede dag op Fraser was een zeer drukke. Direct naar de andere kant van het eiland gestuiterd, naar seventy five mile beach. Dat is de highway van Fraser. Want door de zee, is het zand veel harder. Er is zelfs een verdwaalde politieagent die de snelheid zo nu en dan meet. Want ook op Fraser zijn er verkeersregels. Tussen de crossende 4wd's zijn er mensen doodgewoon aan het kamperen op het strand of aan het vissen. Ik was behoorlijk in dubio of het nou een strand of een highway was. De eerste stop was het maheno schipwrak. Waarschijnlijk het meest gefotografeerde schipwrak waar dan ook. Daarna kwamen de pinnacles en coloured sands, waar ook nog een hele aboriginal legende over gaat. Daarna door naar Indian head, vanaf waar je heel seventy five mile beach kon zien, alle zandduinen, en een prachtig uitzicht over de zee en met geluk dolfijnen en haaien. Seventy five mile beach is geweldig om te vissen, vanwege een speciaal wier dat er voor de kust groeit. Maar kleine vissen trekken grote vissen aan: haaien. Het wordt dus bijzonder afgeraden om een duik te nemen in dit gedeelte van de oceaan. Na Indian head gingen we naar de champagne pools. Soort natuurlijke bassins waar telkens golven in slaan. Dit geeft een bruisend effect, vandaar de naam. Was heerlijk om daar even in af te kunnen koelen. Daarna zijn we nog naar een andere bron gegaan, eli creek. Onder Fraser zit een heel groot zoetwater bassin, dat helemaal gezuiverd is door al het zand. Dit water komt er dus uit in verschillende bronnen. Maar het water van Eli creek komt er zo snel uit dat het in een half uur een olympisch zwembad kan opvullen. Dus de lol is om met een opblaasband de kreek af te lopen en dan terug te drijven. Was echt superleuk om te doen. Hierna was het weer tijd om terug te gaan naar het resort. Waar we nog snel een duik namen in de jacuzzi. Want hoewel we zelf in lodges sliepen, we mochten wel gebruik maken van alle faciliteiten van het resort! 's Avonds was het weer tijd om de ferrie terug naar het vaste land te nemen en K'gara (aboriginal naam voor Fraser, betekent paradijs) te verlaten. Net toen we op de ferrie stapte begon wetseason. Hier in queensland hebben ze geen winter of zomer, maar wetseason of dryseason. Het begon me toch te hozen. Ongelofelijk. In de bus terug zag je de regen direct verdampen op het hete asfalt. Schattig om te zien hoe blij de locals waren met de regen na zo'n 5 maanden geen druppel. Dansende mensen in de regen. Terug in het hostel snel de kluiszaak opgelost en bed ingedoken, want ik was absoluut kapot. Absoluut een van de mooiste ervaringen so far. Onbeschrijfelijk uniek eiland. Prachtige natuur! Baalde wel dat ik niet langer kon blijven.
Volgende dag weer in de bus naar Agnes water. Echt een mini dorp. Maar zo sfeervol. Ze zeggen daar:'sometimes it's the atmosphere which makes a place awesome instead of its sights' En dat klopte exact. Het was net Byron, maar dan niet toeristisch of overdreven. Vier woorden, en ik was vrienden met iedereen:'Can I join you?' De hele sfeer was zo gemoedelijk, niets was te gek. 's Avonds in de tropische tuin gechilld. Mensen speelden gitaar of gingen spontaan meedansen op de muziek in de keuken. Volgende dag sloeg wetseason weer toe. Wat dit keer wel flink balen was, want ik had maar een dag in Agnes. Van het dorp en town of 1770 bezichtigen kwam dus niks. Wel hadden we de vorige avond een local ontmoet, Rick. Een soort surfgod. Huis aan het strand, zes surfboards. Een ongelofelijk goede surfer. Hij haalde ons op zodra het droog was, nam drie boards mee, en gaan! Het enige was, dat dit echte surfboards waren, niet de beginner longsoftboards. Maar the real deal, hardboards! Veel minder lomp en zwaar, maar ook een stuk minder stabiel. Ook de golven waren een ander verhaal dan tijdens de Byron bay lessen, golven van 1,5 meter hoog. Snel m'n enkelband omgedaan en de compact zone in gepeddeld. En dan is het een kwestie van wachten op de juiste. Zodra ik die zag naderen, begon ik te peddelen als een gek. En wonder boven wonder: ik stond zowaar op en surfde 'm!! Onbeschrijvelijk hoe geweldig dat voelt. Een echt hardboard, en ik deed het gewoon. Golf na golf gepakt. Nog wat techniek over bochtjes geleerd van Rick. Hoe langer in het water, hoe beter het ging. Op het laatst wist ik zelfs een golf helemaal tot het einde uit te rijden. Het is echt een verslavend gevoel. Na nog wat gechilld te hebben met m'n hippievrienden, een goede douche en een zoveelste ceasar salad nam ik de nachtbus naar Airlie beach. Waar ik nu ben en wacht op m'n zeilboot om zo de Whitsundays te zeilen. Cross my heart dat wet season even een pauze inlast. Want gister heeft het non-stop geregend.