Airlie beach, Whitsundays, Townsville, Maggie

En toen zat ik alweer in m'n laatste greyhound bus op weg naar m'n laatste stop als backpacker: Cairns. De laatste keer dat ik schreef was ik in Airlie beach aan het wachten op m'n whitsundays trip. Airlie beach is zelf overdag niet zoveel. Je kan niet zwemmen in de zee, want wetseason betekent niet alleen regen maar ook stingerseason: dodelijke kwallen. Overdag dus niet zo'n happening, maar zodra daytime verandert in nighttime wel. Voor de duidelijkheid, daytime en nighttime is het enige tijdsbesef dat we hier als backpackers nog hebben. Om van een dag met alleen maar regen toch nog iets te maken ben ik uitgegaan met m'n kamergenootjes, twee nederlandse zussen en twee braziliaanse vriendinnen. Omdat alle backpackers het zelfde pad langs de oostkust volgen, is de kans best groot dat je mensen herontmoet. Ik had me dat nog helemaal niet gerealiseerd totdat ik een bar binnenliep en toch al zeker vijf mensen herkende van voorgaande stops. Was een hele gezellige avond!
Dag daarna dus op de boot van de whitsundays gestapt. Een rode cathamaran, alleen bij het zien van de boot al werd ik gelukkig. In tegenstelling tot Fraser waren er alleen maar andere backpackers. Zodra de zeilen werden gehesen en we echt op de oceaan waren, kon ik de verleiding niet weerstaan om te vragen of ik aan het roer mocht. Ik heb altijd al op de oceaan willen zeilen. En ben ik niet in Australië om dromen waar te maken? Zeilen bleek nog lang niet zo simpel, want je zeilt over the great barrier reef. Een praktisch heilig koraal. Met geen mogelijkheid mag je dat schampen of beschadigen. Die avond kwamen we aan in de baai van Whitsunday island waar het pad begint naar het beroemde Whithaven beach. Eindelijk konden we weer normaal over het dek lopen zonder zeiknat te worden door hoge golven. De eerste avond was niet heel bijzonder. Ik was de enige alleenreizende van de groep, kon het prima vinden met iedereen, maar de groepjes mixten niet echt. Wat wel heel gaaf was dat we op het dek onder de sterren mochten slapen. Het was warm genoeg en droog, dus waarom niet?
Volgende morgen ontzettend vroeg op door de zon. Zo snel mogelijk opgeruimd, ontbijt naar binnen gewerkt en met een mobo naar de kant gevaren. Terwijl ik wachtte op m'n plaats in de mobo zag je overal in de baai schildpadden omhoog komen. Heel leuk om ze te zien in het wild. Na een korte wandeling kwamen we uit bij de lookout. Wauw. Wauw. Wauw. Zo prachtig dat ik niet kon geloven dat er een strand bestond dat zo mooi was als dit. Heel onrealistisch, maar verschrikkelijk mooi! Het witte zand dat als een soort lange S landinwaarts is opgehoopt, geeft zo'n mooi contrast met het helderblauwe water en het knalgroene regenwoud aan de kant. Daarna kregen we tijd om ons te vermaken op het strand. Het spierwitte zand bleek ook nog eens heel fijn te zijn, zo zacht onder je voeten. 's Middags zeilden we door naar een baai die ook wel Aquarium wordt genoemd. En niet voor niets, want zodra ik mezelf in een stingersuit had gehesen en de snorkelbril op had, werd de reden voor deze naam me snel genoeg duidelijk. Vissen in allerlei vormen, kleuren en maten. En zo veel verschillend koraal. Toen ik finding nemo keek vond ik het een beetje overdreven en geïdealiseerd plaatje. Maar zodra ik in het water lag, besefte ik me dat het simpelweg een animatie kon zijn van het koraal hier. Ik was ontzetten fanatiek en wilde zoveel mogelijk zien. Na honderden Dori's gezien te hebben wilde ik natuurlijk ook graag Nemo vinden. Als een gek gedoken, zolang m'n adem ingehouden als ik kon. En dat bleek best lang dankzij alle wedstrijden van vroeger in het zwembad met pap en Henk. Op een gegeven moment zag ik een klein oranje visje met witte ringen: I found nemo! Echt wat een gave en unieke ervaring! Terug op de boot weer door gezeild naar de volgende snorkelbaai van de volgende dag. Daar werden we getrakteerd op een van de mooiste zonsondergangen die ik heb gezien met springende dolfijnen. Ik kan wel stellen, veel beter dan deze dag kan het niet echt meer worden! Wat een topdag! Die avond kwam de groep wat losser en deden we gekke spellen op het dek in grappige kostuums.
Volgende morgen weer gesnorkeld. Het was de bedoeling dat we zouden snorkelen met schildpadden, maar helaas kwamen die niet opdagen. Daarna weer terug gezeild naar de haven. Die middag ging ik nog met een paar mensen van de boot naar didgeridoo les. We hadden een gratis voucher gekregen. Gratis is de magneet is voor iedere backpacker. Bleek nog lang niet zo makkelijk. Je moet een trillende beweging maken met je lippen, waar je best duizelig van wordt. Kreeg het nog wel voor elkaar er geluid uit te krijgen, maar ik geloof niet dat didgeridoo spelen onder mijn talenten valt. Vond de aboriginal verhalen wel mega fascinerend. Hoe een paar tekeningen een heel verhaal kunnen uitbeelden. Die avond was dé avond in Airlie beach, namelijk de afterparty van de zeiltrips. Iedereen kende iedereen en was in een goede partybui. Absoluut een goede afsluiter van de whitsundays!
Volgende dag heel vroeg op voor de bus die vervolgens twee uur te laat bleek te zijn. Niet echt iets waar ik op zat te wachten. Na een veel te lange busrit kwam ik aan in Townsville waar me al snel duidelijk werd dat het geen backpackersplaats is. Had wel een chill hostel waar ik goed even kon bijtanken van afgelopen dagen.
Volgende dag de ferry gepakt naar Magnetic island. Ik vond het net het zeeland van Australië. Simpel en rustig leven, en heerlijk laidback. Een echt chilleiland. Er rijdt welgeteld een bus rond over de enige weg die er is. Als eerst ben ik samen met Melanie van de UK naar het noordelijke deel gegaan om de Fortwalk te doen. Magnetic, of ook wel Maggie, was in de tweede wereldoorlog een legerbasis. En de restanten zie je op die hike. Maar dat was eigenlijk niet waarom we het deden. De Fortwalk staat vooral bekend om de wilde koala's. En die hebben we gezien! Slapend in de bomen, zo lief! Daarna door naar een strand, maar de eerstvolgende bus kwam pas over 40 minuten. Daar hadden we het geduld niet voor. Dus hebben we onze duim opgestoken en hebben we gelift. We dachten, waarom niet? Wat kan er gebeuren? Er is maar een weg en het eiland is klein. We werden opgepikt door een opa die ons naar horseshoe bay bracht. Daarna zijn we wel weer met de bus teruggegaan naar de volgende baai waar walibi's (kleine kangaroes) gevoed werden. Veel hadden een jong, zo schattig! En er waren er zo veel! Uitgeteld kwamen we terug in het hostel waar we de rest van de avond hebben gechilld met zicht op de oceaan.
Volgende dag naar het volgende hostel op het eiland. Een yha midden in een koala sanctuary, hoe vet is dat? Ze hadden er ook tours en je mocht er van alles voeren, vasthouden en aaien. Papegaaien, schildpadden, koala's, krokodillen en... slangen. En dat laatste was eigenlijk waarom ik deze tour deed. Overal in Australië zitten slangen, de een heel giftig de ander niet, maar ze zijn overal. Ik was het zat om me telkens zo ongemakkelijk te voelen als ik in een prachtig national park was. Ik wilde gewoon kunnen genieten van de prachtige natuur en dit prachtige land, zonder constant deze angst in m'n achterhoofd te hebben. Met twee Nederlandse meisjes en nog een hoop onbekenden deed ik dus deze tour. Ik had ze verteld over m'n angst, en hoe graag ik er vanaf wilde. Ik bedacht me, je bent een afgrond in gerend met een parachute achter je, je hebt al een aantal dodelijke spinnen gezien en dat vind ik absoluut niet eng. Waarom dan wel die stomme slangen? Ik moet zeggen, die slang vasthouden is zonder uitzondering het allerengste wat ik ooit gedaan heb. Gelukkig steunden die twee Nederlandse meisjes me. Want zodra ik 'm zag maakte ik me zoals altijd bij een slang klaar om Bolt te verslaan op de 100m. Goed dat beest om m'n nek, en de tranen sprongen in m'n ogen. Deed ik dit echt? Toen de groep al door ging naar de krokodillen, hield ik de tourguide nog even tegen om de slangen weer terug in de kooi te doen. Het hele enge aan slangen schijnt het onbekende te zijn. Dus ik heb hem van alles erover gevraagd. En uiteindelijk nogmaals een slang om m'n nek gelegd. En dit keer was het al een stuk minder eng. Kreeg het zelfs voor elkaar om ietwat geforceerd te lachen voor de foto. En toen realiseerde ik me, eigenlijk zijn ze helemaal niet zo eng. Ik kon wel een gat in de lucht springen! Ik heb het gewoon gedaan! Ben over m'n grootste angst heen. Die dag was superman niets vergeleken met mij! Wat voelde ik me goed! 's Avonds ging ik nog met m'n kamergenootjes mee die een jeep hadden gehuurd. We gingen de zonsondergang bekijken op westpoint. Zo gaaf, stuiterend door de jungle. Wat een topafsluiter van deze dag!
Volgende dag nog met Sam, vriendin uit Noosa, een hike gedaan naar een baai. Ze bleek toevallig in hetzelfde hostel te zijn. Rest van de dag gechilld aan het strand en het zwembad. De perfecte Maggie activiteit.