Last days in Perth

Na het examen van de decentrale selectie was ik dan eindelijk echt vrij. Zondag ben ik met Max, Yoshi en Neele naar Lancelin gegaan. De week ervoor zette iedereen alle oude zooi in de voortuin. Max had een rondje gemaakt om spullen te verzamelen voor sandboards. Hij had z'n eigen sandboards en zelfs een slee gemaakt. Zondagmorgen de auto helemaal volgestampt met zoveel mogelijk surfboards en sandboards. Yoshi is een vriend van Max die aan de Goldcoast woont en surfboards ontwerpt en maakt voor de world pro's, Mick Fanning, Alana Blanchard enz. De hele weg ging het dus over alle soorten boards en alle details. Aangekomen in Lancelin bleek the swell perfect. Duinen opgerend, surfboards uit de auto en go! Normaal gesproken surf ik een 7ft, maar die was niet mee, alleen de 6ft. Dus de grootte van een echt oceaan board. Niet echt makkelijk, stuk onstabieler. Maar lukte me nog wel met wat hulp van Max wat golven te pakken. Daarna reden we regelrecht de duinen in, pakten onze sandboards en slee en rende de witte duinen op. Soesterduinen is er niets bij. Verbazingwekkend gingen z'n sandboards ontzettend goed. Beetje do it yourself en het scheelde ons huur van de boards. De zonsondergang was ontzettend mooi, de witte duinen werden steeds oranjer, en de azuurblauwe oceaan. Prachtig. Zand overal, maar zo'n leuke dag!
Dagen daarna heb ik Maureen geholpen in het huis en wat voorbereid voor de grote reis naar het noorden. Paar keer 's avonds gezellig gegeten bij de familie van Max. Woensdag de wedstrijd Australië-Nederland gekeken, gelukkig wonnen we, want ik was de enige die Nederland steunde. Wel vreemd die wedstrijd kijken vanuit het opzicht van Australië. Om te beginnen worden alle namen hilarisch uitgesproken, en elk Nederlands goal wordt zo snel mogelijk doorgespoeld. Vrijdag nog gelunchd met Max en Yoshi en afscheidscadeautjes gemaakt. Maureen en de familie van Max oranje tulpen gegeven, Nederlandser kon niet dacht ik zo. 's Avonds had ik een afscheidsfeestje georganiseerd bij het appartement van Kelly en Maartje. Was een gezellige avond, maar heel vreemd om me te realiseren dat het echt de laatste avond was. Afscheid van Lena was dan ook heel lastig. Ik was gewoon zo uit m'n doen. En het is ook vreemd, ik heb 5 maanden in Perth gewoond. Een heel nieuw leven, vriendenkring en nieuwe wereld opgebouwd, nieuwe gewoontes aangeleerd, een nieuwe buurt die ik thuis noemde. En dan ineens, is alles over en kom ik er niet zo 1,2,3 terug. Heel onrealistisch en eigenlijk onnatuurlijk

NB. Dit verslag had ik al eerder geschreven, maar had nog geen kans het te plaatsen. Ondertussen s de roadtrip begonnen, daar later meer over.