Discovering paradise and saying goodbye

Anderhalve week geleden had scotch college, Jett's school, twee extra dagen vrij. De privat colleges houden er wel van om eigen regels te maken hier. Van dat lange weekend wilden de Braddocks genieten, dus spontaan waren de andere vier braddies, die op een public primary school zitten, ziek. Dit moet bijzonder opgevallen zijn bij de schoolleiding, maar goed, de Braddocks gingen met hun boot naar Rotto. Voor mij betekende deze vier dagen ook vrij, dus tijd voor een langere roadtrip: down south! Samen met Neele en Annabel hadden we een campervan gehuurd. Als echte low budget backpackers hadden we een tweepersoonsvan gehuurd, tentje mee voor de derde persoon, moest goedkomen! Vol enthousiasme ons avontuur begonnen dat we al spannend vonden toen we met de campervan door het drukke CBD moesten. Na drie uur met ons wagentje over de rollercoaster-wegen van de outback geraced te hebben, lasten we een plaspauze in bij een tankstation in the middle of nowhere. En maar goed ook dat we stopten, want er bleek allemaal water en zwarte rook uit de uitlaatpijp te komen. Als echte meiden hadden wij geen van drieen dan ook maar enig idee wat er fout zat. Truckdriver lief aangekeken, Jeff zou ons wel even helpen. Na veel pogingen sprong de temperatuurmeter van de motor toch wel gevaarlijk door de rode zone. En trok Jeff de conclusie dat onze van ontploft zou zijn als we nog tien minuten hadden doorgereden. Ja en wat dan? Daar sta je dan, in het midden van helemaal niets met een wagen die op springen staat. Nog net een tankstation en dan de volgende honderd kilometer weer niets. Gelukkig was Jeff zo vriendelijk onze van op z'n trailer te nemen achter z'n truck. Konden wij ook eens de hinderlijke roadtrain spelen. Bij gebrek aan extra stoelen en schijnbaar patrouillerende politie, moesten we op de grond liggen. Niet bepaald wat we ons voor hadden gesteld van onze eerste dag op roadtrip waar we zo naar uit hadden gekeken. Met onze truck, trailer en van door het CBD, kregen we een nieuwe van, en konden we weer opnieuw starten. Wat een bizarre ervaring. Maar we hadden nog drie dagen over, dus besloten er het beste van te maken. We parkeerden aan het strand van Bunbury. We propten ons uiteindelijk toch met z'n drieen in de tweepersoons-slaapruimte en deden het grote dakraam open zodat we de mooiste sterrenhemel zagen ooit gezien. We dachten bij onszelf, als dit alles al dag een is, wat staat er ons dan te wachten de rest van de dagen?
Volgende morgen staken we onze slaapdronken hoofden uit het dakraam, om tot de ontdekking te komen dat er een surfklas direct voor onze neus hun verzamelpunt had. Wellicht wat ongemakkelijk, maar daar maakten we ons niet echt zorgen over, want het uitzicht: wauw! Zo zou ik dus elke dag wel wakker willen worden: pal aan een azuurblauwe oceaan. Eerste wat we deden, bikini's aan en in de zee springen. Beste ochtendroutine toch? Ook campervan nummer twee had zo wat kuren, want dit keer bleek de sigarettenaansteker, en dus het enige oplaadpunt van energie dat we hadden, niet te werken. Met andere woorden, overleven op de batterij van onze telefoons. De tomtom bleek een bijzonder slechte batterij te hebben, wat betekende dat we deze roadtrip oldschool moesten aanpakken. Bordjes volgen, en kaarten lezen. Volgende stop was Bunburry waar de langste jetty (pier) van het zuidelijk halfrond te vinden is. Bijna op het einde zijn Annabel en ik het water in gesprongen. Denk niet ooit zo ver van de kust gezwommen te hebben. Volgende stop was Cape naturalist, point marchant. Direct verliefd op deze baai. Ademloos stonden we gedrieen te staren naar de perfecte golven, gele rotsen in het water en de rotswand die de baai afsloot. Alle ellende van de autopech onmiddelijk vergeten en vergeven bij het ontdekken van dit paradijsje. Dolgelukkig en al zingend sprongen we weer in onze van waar de backpacks en landkaarten overal doorheen geslingerd lagen.Volgende stop: Yallingup! Eenmaal over de laatste heuvel heen verblindde de avondzon ons blikveld zo, dat we alleen nog maar een groot wit licht zagen en een klein stukje weg, alsof we de hemel regelrecht inreden. En toen, plots veranderde de hoek van inval en zagen we een allermooiste oceaan, golven die zo uit de surftijdschriften leken te komen. Overal dan ook surfers, mensen die snorkelden en direct raakte de laid-back sfeer ons. Dit was ons nieuwe thuis, hier zouden we altijd wel willen blijven. Wauw wauw wauw! Vol ongeloof keken we elkaar aan, bestond er echt een plaats zo mooi als Yallingup? Onmetelijk gelukkig! En het mooie was dat we ons geen toerist of toeschouwer voelden, maar eerder onderdeel. Dit paradijs hadden we zelf ontdekt, we liepen er zelf net zo bij als de rest. Echt het gevoel alsof we hier hoorden. Op de planning stond nog het beroemde wijngebied Margaret river. Omdat het toch nog licht was zijn we daar naartoe gereden. Helaas bleken de wijnboeren al vroeg te sluiten, en keerden we dus om, terug naar ons geliefde Yallingup. Midden op een grasveld stonden bbq's zoals in elk parkje in oz, waar we handig gebruik van konden maken voor ons diner.
Volgende dag wakker geworden met het uitzich der uitzichten, maar helaas wel met tien andere auto's om ons heen en de auto van de koffie man naast ons. We wilden heel graag surfen, maar het bleek alleen dat de geweldige golven van de vorige avond nogal afgezwakt waren. Dan maar door naar de wijnboeren van Margaret river. Wijnboer opgezocht die allerlei producten maakte met alle mogelijke vruchten. Daarna door naar Prevelly. Op de kaart niet eens zo heel ver van Yallingup, maar de oceaan en dan vooral de windkracht leek wel toegenomen tot de vierde macht. Mega golven leken van alle kanten te komen om vervolgens neer te donderen op de rotsen. Even surfen? Nou nee dankjewel. Daarna door naar Augusta waar de Braddocks een huis hebben. Helaas niet gevonden, maar wel de vuurtoren van cape Leeuwin. Meest zuid-westelijke punt van oz bereikt. Het landschap deed ons denken aan de kustlijn van Ierland. Daarna nog naar Hamelin bay gegaan, en vervolgens avondgegeten in the middle of nowhere. Simpelweg geparkeerd op een zijweggetje waar een bezorgde boer z'n kilometer lange oprit afkwam om te vragen of alles wel goed ging. Ja hoor, behalve twee overstekende kangaroe's ging het ons uitstekend! Onderweg naar Walpole waar we zouden overnachten stond er plots in een bocht een rode reuze kangaroe op ons te wachten. Pikkie donker, smal weggetje en intens groot beest, 2 meter zeker. En skippy zat ongeveer een halve meter van ons vandaan toen we de bocht doorkwamen. Blij dat ik uitgelegd gekregen had wat ik moest doen in een situatie als deze, en dat is gewoon doorrijden. Maar een gigantische hartverzakking die ik ervan kreeg, niet te zuinig! Dat was dan ons bijna ongeluk nummer twee in drie dagen tijd.
Volgende morgen alweer wakker geworden aan het strand, hoe kan het ook anders? Dit keer in een landschap dat ons deed denken aan nieuw-zeeland. Ook voor het eerst weer wolken gezien sinds minstens twee maanden. Vergeten hoe grauw een grijze lucht kan zijn. Die dag nog naar de grootste bomen geweest. Beetje zoals de sequoia trees in yosemite, california. Daarna nog naar Denmark en toen wonder boven wonder waren we in Albany, wat ons eerste stop had moeten zijn op vrijdag. Helemaal uitgeteld en vol ervaring en nieuwe indrukken begonnen aan de vier of vijf uur durende rit naar huis. Onderweg nog even avondgegeten in de outback met onze van. Moest natuurlijk wel als afsluiter. En toen waren we plots weer in Perth, en leek deze hele roadtrip een droom. Kon er echt zoveel gebeuren en konden we echt zoveel meemaken in vier dagen? Moet zeggen, beste roadtrip so far.
Die woensdag heb ik samen met Annabel een tweede gaatje laten maken in m'n oor. Al zo lang over nagedacht. Een tattoo is te veel van het goede, maar dit kleine steentje bovenin m'n oor is perfect. Deed overigens mega veel pijn. Maar ja, wie mooi wilt zijn moet pijn lijden, niet?
Rest van de week veel afgesproken met Sophie en Annabel, want beiden zijn een paar dagen geleden vertrokken. Bizar hoe goede vriendschappen je kan opbouwen in zo'n relatief korte tijd als je aan het reizen bent. Nog altijd ben ik een ramp in afscheid nemen. En viel me dan ook niet mee hun gedag te zeggen. Natuurlijk maakt het een plaats voor het ander, en staan me nieuwe avonturen te wachten. Maar op dat ogenblik, is het wel even slikken. Gelukkig komt mam al over 4,5 week deze kant op om samen met mij andere delen van Oz te ontdekken. Want hoewel de tijd voorbij lijkt te vliegen, drie maanden is toch eigenlijk best wel lang.