The real Australia

Wauw, al een maand voorbij. Zou het zo geloven als me gezegd werd dat ik hier nog maar een week was. Maar in de tussentijd heb ik weer heel veel meegemaakt, waar ik compleet vergeten ben over te schrijven.
Aangezien ik hier al een wat langere tijd ben, begin ik langzaam maar zeker wat te integreren. Als backpacker zie je eigenlijk alleen maar de bright side van Australia. Prachtige stranden, altijd zon, onwijs vriendelijke mensen, wat wil je nog meer? Maar twee weken geleden bleek dat Australia ook zo z'n andere kanten heeft. Aboriginals. Want als je denkt dat die vredig, totaal geaccepteerd in de samenleving horen, heb je het mis. Als Nederlander vind ik het lastig voor te stellen dat racisme nog echt bestaat. Bedoel, natuurlijk zijn er ook groepen in onze samenleving die niet altijd als helemaal gelijke genomen. Maar aboriginals in Australia, dat is een ander verhaal. En dan met name in de grote steden. Een nuchtere, niet stinkende aboriginal is lastig te vinden in Perth. In de treinen worden ze dan ook ontweken. Er worden grappen over ze gemaakt waarvan ik echt dacht, dit kan absoluut niet, zoiets kan je niet zeggen. Twee weken geleden woensdag was ik uit in de stad, en lag er een aboriginal te slapen op straat. Nog niks aan de hand, dat doen ze wel vaker. Totdat ik er nog een aantal keer langs liep en er een ambulance kwam. Na wanhopige pogingen door de ambulancebroeders, werd de man op een brancard gelegd met een wit laken over zich heen. Daar schrok ik me zo kapot van. Die man lag daar, zonder eigendommen, zonder familie, compleet kansloos. En er is niks dat je kan doen. En alsof dat me nog niet duidelijk genoeg had gemaakt dat ik niet meer in Nederland ben, bleek er de vrijdag erna ook nog een shark alert te zijn terwijl ik op m'n plankje op het water was. Wist niet hoe snel ik weer op het strand moest komen. Surfen gaat trouwens steeds beter.
Het weekend daarop ben ik met Gwen, de Nederlandse van de week daarvoor, naar the hills gegaan. Zij heeft daar een tijdje gewoond en wist me alles te vertellen. Mega interessant om te horen hoe anders de dingen gaan als je niet meer in een dichtbewoonde buurt woont. Bushfire danger is bijvoorbeeld iets waar je altijd rekening mee moet houden. We hebben zelfs die dag nog een 'water-bomber' gezien, zoals de helicopters die de branden blussen genoemd worden. Gek dat zoiets een alledaagse business kan zijn.
Maar het is niet zo dat ik dankzij deze gebeurtenissen minder geniet van mijn tijd hier in Australia. Op het moment zelf schrik ik wel, maar eigenlijk zijn het ook wel unieke ervaringen die ik niet zomaar ergens ander op kan doen. Ik heb ondertussen al best wat andere au-pairs ontmoet waarmee ik doordeweeks veel afspreek. Als de Braddies op school zitten ben ik vaak op Cottlesloe beach of in de city te vinden.
Aangezien Sophie nog maar een paar weken in Perth is, hebben we besloten zoveel mogelijk daaruit te halen. Dus zaterdag zijn we naar penguin island geweest. Een klein eiland omringd met een prachtige lichtblauwe zee met dolfijnen, zeeleeuwen en natuurlijk pinguins. Was echt supermooi! Helaas geen dolfijnen gezien. Er wordt hier alsmaar gezegd dat ze overal zijn, zelfs in the swan river. Nou, ik geloof dat ze zich voor me verstoppen. Nog geen een namelijk gezien. Wel zeeleeuwen vanuit de verte gezien. Die zaten op een ander klein eilandje. Die avond had Sophie iets leuks bedacht om m'n Frans op de proef te stellen, een barbie met de 'frenchies in perth'. Gelukkig was Annabel er ook, Nederlandse vriendin. Konden we de frenchies ook eens verwarren met Nederlands.
Zondagmorgen alweer vroeg op. Dit keer een verre roadtrip naar wave rock. De echte outback in. Was wel een pittig eindje rijden. Maar onderweg kwamen we langs mini dorpjes die eruit zagen alsof ze sinds 1800/1900 stil hadden gestaan in de tijd. Autorijden ging dit keer beter. Was een automaat, dus dit keer geen verwarring met het schakelen. Bovendien is er maar een weg, dus hoefde ik ook geen richting aan te geven. Lekker makkelijk, want die richtingaanwijzer vind ik nog altijd op de verkeerde plaats zitten. Autorijden in de outback is echt een ervaring opzich. Net een achtbaan, maar dan uren lang. Slechts eens in de driekwartier kom je een mini dorp tegen, zeg maar drie huizen. En dan weer drie kwartier niets. Wat graanvelden die zich tot het oneindige uitstrekken, en een hele lange weg. Door het hoogteverschil en de bomen aan weerszijden van de weg, zie je dus echt helemaal niet hoe de weg vervolgd. Als je een heuvel oprijdt, lijkt de wereld op de top ervan op te houden. Je ziet niets meer dan een blauwe lucht. Ook de bochten zijn totaal onzichtbaar door de bomen en het wegdek. Want er ligt dan wel voor het grootste deel asfalt, maar door alle stoffige onverharde zijwegen, heeft het asfalt precies dezelfde kleur als de rest van het 'niets'. Ik begreep eerst niet waarom er hier verkeersbordjes bestonden die een bocht aangaven. Maar vanaf het moment dat ik zelf achter het stuur kroop en m'n eerste bocht doorging werd me dat al heel snel duidelijk. Zonder verkeersbord zie je 'm simpelweg niet aankomen. Ook is het wel even spannend als je op zo'n smal weggetje waar nauwelijks een auto komt, ineens een roadtrain je tegemoet komt. Dat zijn gigantische trucks met vaak drie aanhangers als het er niet meer zijn. Je houdt toch even je hart vast als er zo een aankomt. Wave rock zelf was echt de moeite waard. Zo'n gigantische indrukwekkend rots. En het was niet alleen de rots zelf, maar ook zeker de rest van het national park erom heen. Een zoutwater meer dat net een spiegel leek. Nog een andere gigantische rotspartij, the humps. En dan de aboriginal art. Witte handjes op de binnenkant van een grot. Sommige op zulke hoogte dat je je afvraagt hoe lang die aboriginals wel niet moeten zijn geweest die daar woonden. Zo vaak over gehoord en gelezen, super leuk om die handjes dan ook eens in het echt te zien. De terugrit was behoorlijk lang en saai. Alles wat er uberhaupt al te zien was onderweg, hadden we al gezien. En als het donker is, is het ook echt donker. Schrok me kapot toen daar opeens een kangaroe op de andere weghelft stond. Zo'n beest beweegt dus helemaal niet als er een auto aankomt, en je ziet 'm ook niet totdat die recht voor je neus staat. Een regelrechte hartverzakking veroorzaken die beesten. Niet bepaald wat je wenst na vier uur een bijzonder slaapverwekkende route.
Goed, ik heb dus in de tussentijd behoorlijk weer wat meegemaakt. Hoe meer ik zie, hoe meer ik eigenlijk de behoefte krijg om nog meer te zien en nog meer te ontdekken. Voorlopig verveel ik me hier dus niet. Smelt alleen wel af en toe een beetje weg. Aankomende week gaan we boven de 40 graden. Ik heb al geprobeerd een eitje in de zon te bakken. En met veel geduld bleek dat prima mogelijk!