Like daughter like mother

Vorige week donderdagnacht vloog ik van Perth naar Melbourne waar ik door vrienden van m'n oostkust reis werd opgepikt. Als echte locals de enorme stad van Melbourne ontdekt en 's avonds als een echte ozzie naar een footy wedstrijd gegaan. Footy is een soort rugby en american football, maar dan anders want het zijn ozzies. De sfeer was wel te vergelijken met Nederland tijdens een voetbalwedstrijd van oranje. Mega stadion en iedereen mega fanatiek. En terwijl iedereen opsprong en schreeuwde probeerde ik uit te vogelen hoe dat hele spelletje nou eigenlijk werkt. M'n conclusie, de footy moet tussen twee palen komen op elke mogelijke wijze, en praktisch alles is toegestaan.
Volgende dag weer terug naar de airport om mam op te wachten. En toen ineens stond ze daar, klaar voor onze reis met d'r backpacks! Was zo onrealistisch in het begin dat mam daar echt was, maar vooral superleuk! Samen de shuttle naar cbd genomen en ons hostel gevonden. Was voor mij ook wel even thuiskomen weer in m'n backpackerswereldje. Ook gek trouwens om plots weer zoveel Nederlands te spreken als je eigenlijk Engels denkt.
Volgende dag Melbourne ontdekt en suburbs. Alle verschillen tussen Australia en Europa op straat laten zien. 's Avonds exotisch in Chinatown gegeten, wat overigens best een groot gebied is in Melbourne. Eigenlijk is alles groter en drukker in Melbourne. Ik dacht dat Perth een grote stad was, nou ik lijk wel in een dorp te wonen vergeleken met Melbourne.
Maandag deden we de befaamde Great Ocean Road. Auto gehuurd en naar het zuiden gereden. Mam kon direct in het diepe duiken wat betreft het links rijden. Ruitenwisser werd dan ook alsmaar verwisseld met de richtingaanwijzer, maar ach, we kwamen aan in dé surfplek. Waar de volgende locatie en eigenlijk de meest bekende van de wereldkampioenschappen surfen plaatsvond: Bell's beach. Alles was al opgezet voor de wedstrijden die over twee dagen begonnen, terrein zag er wel gaver uit dan Margaret river. Vervolgens de route langs de kust voortgezet, onwijs mooi. Imagine: een oceaan met alle kleuren blauw, een route direct langs de kust, gele rotsen en diepgroene begroeiing langs de helling. Wauw dus. Na nog kilometers kwamen we dan eindelijk aan waar de Great Ocean Road bekend voor is: the twelve apostels. Route was eigenlijk te ver en te lang voor een dag, maar de aanblik van die enorme gele rotspartijen in het blauwe water maakte veel goed! Vaak ziet iets er al gaaf uit op een plaatje, maar als je er dan echt voor staat is het toch een ander, veel imposanter, verhaal. Terugweg was toch te ver en te veel voor een eerste keer rijden. Maar goed de auto moest terug..
Onze vlucht naar Alice Springs bleek ook nog eerder dan gedacht wat wat stress opleverde bij het terugbrengen van de auto. Eind goed al goed, we zaten na vroeg opstaan en gedoe in het vliegtuig naar the red centre of Oz. Vanuit het vliegtuig zagen we een enorme rode vlakte met allerlei soorten reliëf en vormen, maar geen enkel teken van bebouwing. Zo ver als we konden kijken vanuit het vliegtuig, en dat is enorm ver, zagen we de rode woestijn, geen weg, geen huis, niets. Toen opeens zagen we toch wat huisjes bij elkaar, Alice Springs. Bleek niet veel meer dan een dorp vol met hostels en hotels in hartje Australië.
Volgende morgen, alweer, berevroeg op, want we gingen op tour. In de bus nog een paar uur bijgeslapen terwijl Robbie, onze tourguide, honderden kilometers maakte op weg naar Kings Canyon. Wakker geschud toen we in the middle of nowhere moesten tanken. En als ik dan zeg middle of nowhere, bedoel ik echt middle of nowhere. Een tankpomp, twee huisjes en verder zo ver als je kon kijken niets meer dan rode woestijn en wat begroeiing, gewoon echt niets. Na nog een aantal uur aangekomen bij Kings Canyon dat ons deed denken aan de Grand Canyon. Drie liter water meezeulen heart attack hill op om de canyon op te komen. Deze naam omdat, zeker met drie kilo water op je rug, die steile klim in dat lekkere woestijntemperatuurtje (lees heet en droog), je hartritme omhoog doet schieten. Bikkels die we zijn, bovenop de Canyon gekomen en wauw! Jeetje wat gaaf! Leek soms wel een rood maanlandschap met al die grillige rotsen in alle vormen. Na deze hike weer kilometers in de bus gemaakt tot we in het niets stopten om hout te sprokkelen voor het vuur. We hingen met 20 man aan bomen om die door het knalrode zand bovenop de trailer vast te binden. Rode vegen over ons gezicht, rode handen en armen. Alles werd rood van de red dirt. Na nog een tankstop bij een cattle ranch ter grootte van Nederland reden we een dirt road in voor onze bushcamp. Want vannacht sliepen we in een swag onder de sterren. Een swag is een soort slaapzak van canvas met een matrasje erin. Helemaal back to basics, koken op het vuur. Moeders maakte brood voor het kamp, anderen kookten groente in de wokpan op de hete as. Robbie had een outback versie voor het toetje bedacht: kangaroo tail. Ja je leest het goed, een staart van een 'roo werd in de hete as gelegd waar we vervolgens ieder een hap van mochten nemen. Zag er niet bepaald smakelijk uit, maar smaakte best ok. Volle maan in de outback betekent kennelijk een enorm felle maan. Zo fel dat het die nacht nooit echt donker werd.
Volgende morgen alweer om 5h op. Uit onze swags gerold, bushcamp opgeruimd en snel nog brekkie eten. Hop de bus in naar het national park. Voor de derde keer op rij de zonsopgang gezien, die echt prachtig is in de outback. Blauw, rood, groen, geel. Volgende hike deden we bij de Kata Tjuta. Een bijzonder heilig gebergte voor de aboriginals, zo heilig dat ze er niets over willen vertellen aan de blanken. Alweer een prachtige hike gemaakt tussen de 36 humps van Kata Tjuta, die we geen van allen mochten beklimmen vanwege hun betekenis voor de aboriginals. Robbie vertelde veel over hun cultuur, wat ik eigenlijk wel fascinerend vond. Een volk van 30.000 jaar oud, dat tot iets meer dan 200 jaar geleden afgesloten leefde van alle anderen culturen. Integreren lukt niet goed, maar willen ze eigenlijk ook niet. Hun manier van overleven in de natuur en hun grondwet, Tjukurpa, is alles wat ze nodig hebben. Westerse invloeden zoals alcohol en suiker in het dieet, trekken ze niet. Dat kunnen ze simpelweg niet verwerken en verslechteren ze dus alleen maar. De Uluru, dé rots van Australië, is hun allerheiligste. En moet zeggen, het is ook echt ontzettend indrukwekkend. Zo'n mega rots midden in de vlakke woestijn, we voelden ons gewoon nietig. De zonsondergang over Uluru trok nog een hele toeristenmassa aan. Maar niet voor niets, want Uluru werd roder en roder naarmate de zon zakte, echt mooi. Die avond sliepen we een slagje luxer, op een camping. Maar alsnog in de swag onder de sterren. Gelukkig geen volle maan meer, dus gewoon donker. Ook nog de zuiderster ontdekt die avond. De sterren op de vlag van Australië stellen de zuiderster voor die alleen te zien is op het zuidelijk halfrond.
Volgende dag de hele route om de Uluru gelopen. En 's middags terug richting Alice Springs met als tussenstop de camel farm. Waar ze race kamelen hadden waar je een rondje op mocht racen. Once in a lifetime toch? 's Avonds met de hele groep nog een mega gezellige avond gehad in Alice. Samen uiteten en uitgegaan, voor hoe ver je dan kan uitgaan in Alice.
Gister teruggevlogen naar Melbourne en rustig aan gedaan. Vandaag naar een national park geweest, Wilsons Promontory. Prachtig ruig heuvelachtig gebied. Nog wilde 'roos voor mama onderweg gespot.