Victoria, Tasmania and back to Perth

Na Wilsons Prom hadden we een overnachting in de mooiste YHA tot nu toe op Philip island. Het staat bekend om de pinguïns, maar aangezien deze beestjes alleen bij zonsopgang en -ondergang aan land komen, konden we dat gebeuren niet meemaken. Om mam's lijst met de ozzie dieren af te maken begonnen we met een koala park. Zelfs als ze in een park worden gehouden, en ze er dus moeten zijn, is het lastig ze te zien. Na de koala's doorgegaan met onze tour over het eiland. Van surfstranden met 50 man die dezelfde golf proberen te pakken tot rotsen waar zeehonden op (horen te) liggen in de zuider oceaan. Mooiste plekje vonden we het surfreserve waar de golven mega hoog waren.
De auto moesten we om 4pm al kwijt in de stad. Ik ben dus nog met zonsondergang de hoogste wolkenkrabber van Australia opgegaan. Die lift schoot zo snel de 88 verdiepingen omhoog dat ik bijna dacht dat we als een raket gelanceerd werden. Supergaaf uitzicht over die mega stad van Melbourne.
Volgende dag nog wat gelopen door de stad tot we alweer naar de melbourne airport moesten voor de vlucht naar Hobart. Die vlucht is zo kort, je stijgt op en landt eigenlijk alweer. Maar vliegen is wel beter dan 14 uur op een ferry zitten. Aangekomen in Tasmania viel de rust en de vriendelijkheid van dit eiland en de mensen ons direct op. De man van de autoverhuur vertelde nog over een paar mooie plaatsen op Tassie en hoe we moesten rijden. De eigenaar van het hostel stuurde nog een smsje dat hij zou wachten op ons. Het Australische zinnetje 'no worries mate' komt meer dan ergens anders in dit land van toepassing. Maar Tassie is wel veel kouder dan Perth. Wat ook niet gek is, want even goed doorzwemmen en je bent op Antarctica. En dan het eten! Op Tasmania hebben ze brood dat eigenlijk wel ergens naar smaakt, wijn die lekker is en kaas met smaak.
Als eerst zijn we naar Freycinit peninsula gegaan, waar je de wineglass bay kan vinden. De baai die ik zo vaak gegoogled heb, bleek alleen maar bereikbaar per voet. Dus bergschoenen aan, berg over. Maar het was het waard, want de baai is prachtig! Na dit national park, doorgegaan op weg naar cradle mountain. Die bleek nogal ver te liggen. Want een rechte highway werd een wat kronkeligere highway, wat een bijna eenbaans weggetje zonder belijning werd dat dwars door het regenwoud/bergen ging. En aangezien we een soort race-ei gehuurd hadden, trok het ook niet lekker op. Vlak na zonsondergang aangekomen, waar de kou ons direct raakten toen we uitstapten. Gelukkig stond er nog wel een kacheltje in het houten huisje. Toen we avondeten wilden maken kwamen we terecht in een mega kampkeuken met open haard waar alle stinkende hikesokken en -schoenen voor lagen te drogen. Gewend aan de keukens in hostels waar bestek, pannen enz. voorzien zijn, grepen we in een kist waar dat alles in lag. Bleek alleen van een familie te zijn, oeps. In cradle mountain wordt er echt gekampeerd, goed hike materiaal en alle kampeerspullen mee. En wij? Nou we hadden een Zwitsers zakmes. Omdat we best wel geschrokken waren van de kou, voor de zekerheid het weerbericht nagevraagd: possibility of snow. Dat moest een grap zijn, sneeuw in Australië, dat kan toch niet? 's Ochtends bleek het toch pittig koud. Thermoshirt en alle truien over elkaar aan, hielp enigszins. Aangekomen bij Dove Lake, het bergmeer aan de voet van Cradle mt., reden we door een wolk. Toch ons ingeschreven voor de hike, maar na tien minuten lopen werd alles wel heel wit en mistig om ons heen, en begon het dan ook echt flink te sneeuwen! Zo bizar, sneeuw die op de bladeren van een palmboom viel. Twee uitersten die recht voor onze neus elkaar ontmoetten. Het zou een prachtige hike zijn geweest volgens de lonely planet, maar wij hebben niet zo veel gezien behalve wit. Op een gegeven moment brak de zon toch even door en verdwenen de wolken. En toen konden we toch instemmen met de lonely planet, want die berg was machtig! De sneeuw en wolken maakten het uitzicht misschien nog wel specialer, alles leek nog ruiger en afgelegen. Terug in een verwarmd gebouw realiseerden we ons pas hoe koud we het eigenlijk wel niet hadden. M'n benen, nou die voelde ik nauwelijks. Snel de auto ingedoken, verwarming aan op naar ons bed 'n breakfast. Bij aankomst werden we verwelkomd door een heel schattig ouder echtpaar. Alles was zelf gemaakt of kwam uit de tuin, grote kamer en belangrijker: badkamer! Leek wel alsof we een stap terug in de tijd deden naar midden 20e eeuw. De alpaca's in de achtertuin werden geschoren, en van die wol werden sokken en sjaals gebreid. Zulke lieve, zorgzame mensen, precies waar we aan toe waren na onze barre hike! Volgende dag was het anzac day en zijn we door nog veel meer oud engelse dorpen gereden op weg naar MONA, een kunstmuseum in Hobart waar we Kathy zouden ontmoeten. Kathy zat naast mij tijdens de eeuwig durende vlucht van Dubai naar Melbourne. De eerste ozzie die ik ontmoet heb, ontzettend lieve vrouw! Ze is m'n back up geweest tijdens de oostkust reis en we hebben nog altijd contact. Was zo leuk haar weer te zien! Daarna nog naar de botanical garden van Hobart gegaan, en toen was het alweer tijd om het vliegtuig naar Perth in te gaan.
Terug in Perth was er gedoe met de Braddocks wat gelukkig nu allemaal weer goed is. Ik heb mam van alles kunnen laten zien van de omgeving. We hadden een superleuke gastvrouw bij ons bed 'n breakfast. Ze praatte onwijs veel, maar was heel behulpzaam en zorgzaam. Nog twee dagen naar down south gegaan. Waar we in het allerslechtste yha terecht kwamen. Vies, koud en had wel iets weg van een cel zo kil. Ik wilde graag nog surfen. Maar het was zo ruig, golven van 2-3 meter hoog, dat we niet lang gebleven zijn. Woensdag begon het winterseizoen met de kingsrace. Mam kon mee op de boot, en we wonnen ook nog! Lekkere start van het nieuwe seizoen! Na Dan's speech waren we de rest van de avond de Dutch girls. Was echt mega gezellig op royal perth! Daarna nog uit eten gegaan in Claremont. Volgende dag een koffie gedronken samen met Mel. En Mam daarna naar de airport gebracht. Was wel weer gek toen ze door de douane stapte. Plots weer alleen. Maar goed, nog twee maanden bij de Braddie boys, en dan weer reizen!