Roadtrip, sailing and the braddies back to school

Al 2,5 week mag ik mezelf nu een Perther noemen, of zoals de andere Australische staten ons graag noemen: Sandgropers. Februari hebben Sophie en ik goed ingeluid met een roadtrip. We hebben een lijst gemaakt met dingen waar we naartoe willen en wat we willen doen, en die konden we maar beter zo snel mogelijk afwerken. Dus vorige week zaterdag een auto gehuurd en richting het noorden gereden. Onderweg nog een andere Franse jongen opgepikt die ook graag meewilde. De eerste stop was Yanchep national park. Met een zogenaamd prachtig meer, dat helemaal opgedroogd bleek te zijn toen wij aankwamen. Maar eigenlijk toch wel een bizar gezicht, zeker met een bord van de bootverhuur ernaast. Een paar meter verderop zagen we wilde kangaroe's en koala's. Doordat de westkust zoveel ruimtelijker is en minder bevolkt, zijn alle beesten hier ook groter. Dus toen little 'roo toch niet zo klein en schattig bleek te zijn toen hij zich eenmaal uitstrekte, toch maar een paar stapjes achteruit gegaan. Hoewel de huurauto niet op mijn naam stond, wilde ik toch graag dat linksrijden eens uitproberen. En dat bleek een uitdaging opzich. Want je rijdt niet alleen links, maar de stoel zit aan de verkeerde kant, de schakelbak is gespiegeld, en de ruitenwisser en richtingaanwijzer ook. Gevolg? Veel te vaak in z'n 5 opgetrokken, en de ruiten waren ook wel schoon na m'n ritje, maar niemand wist waar ik naartoe ging. De rest van de rit heb ik Sophie dus maar kangoeroe's en emu's op de weg laten ontwijken. Volgende stop was the pinnacle dessert. De route er naartoe was alleen al ontzettend gaaf. Rood woestijnzand langs de weg, in de verte spierwitte zandduinen en een azuurblauwe zee. En toen opeens was alles geel, gele woestijn en gele puntige rotsen. Zo gaaf! Toen we even gingen lopen door de duinen stonden we opeens oog in oog met een emu! Ook dit beest bleek wat minder schattig dan gedacht, want hij was toch zeker net zo groot als ik was, dan niet groter. Uit enthousiasme zijn we doorgegaan naar Jurien bay, bekend om de zeehonden die we helaas gemist hebben. Maar wel een prachtig strand. Volgens de lonely planet, de reisbijbel, moesten we met zonsondergang weer bij de pinnacles zijn. Helaas verschool de zon zich achter de wolken, maar voor de paar zonnestralen die kregen, was het toch echt betoverend. Terugreis was een minder succes. Na schemering weet heel oz dat kangaroe's en emu's op de weg komen, dus wordt er voorzichtiger gereden. En toen leek die 350km toch wel erg lang.
Maandag was het de eerste schooldag voor de braddockboys. Bleek niet alleen een happening voor de jongens zelf, maar ook zeker voor de ouders. Alle laatste zomerroddels werden in raptempo doorgenomen. Wel grappig om zo'n moment eens een keer vanaf de andere kant mee te maken. Wel was het lastig om de braddies nog terug te vinden toen ze eenmaal op het schoolplein aankwamen. Want heel Dalkeith primary draagt volgens de Australische wetten hetzelfde uniform. En ik hoef me een keer om te draaien en alle kids lijken op elkaar. Zoeken naar een speld in een hooiberg.
Woensdag kon ik meezeilen met een vriend van Jeff, Dan. Hij heeft een boot liggen in de haven van royal perth yacht club. Wat ik nog niet wist toen ik aan boord stapte, dat we niet een beetje gingen zeilen, maar dat we gingen racen. Iedereen kreeg taken, en was ontzettend fanatiek. Was best lastig met alle Engelse zeiltermen. Starboard is bakboord en portboard is stuurboord, hoe verwarrend? Wie dat bedacht heeft... Was best zwaar, maar ontzettend gaaf! Echt een droom die uitkwam! Bleek dat we nog 3e geworden waren ook! Ook bleek nog dat de America's cup van 1987 niet alleen plaats had gevonden in het racegebied waar we voeren, maar ook nog eens gewonnen was door de RPYC! Toen ik dat hoorde was m'n dag al helemaal perfect!
Zaterdagmorgen vertelde Jeff dat Dan me graag bij z'n crew wilde en dat er die dag al een race was. Eerst ben ik met een andere Nederlander hier gaan catamaran zeilen. Daarna snel weer omgekleed in 'all white' en stond Dan klaar om me op te halen. De braddocks gingen picknicken bij de yacht club terwijl ik meedeed aan de race. De jongens en Mel bleven niet zo lang, omdat het al donker werd toen we eindelijk weer echt op de wal waren. Maar Jeff bleef tot de prijsuitreiking. En wat bleek? De 'time-out' was eerste geworden! Echt ongelofelijk hoe vet. En als winnende crew moet je dan langer blijven. De skipper, Dan, moest een preek houden. Vervolgens wordt er een soort huldigingslied gezongen. En daarna was er een borrel. Daarna quickquick omgekleed en door naar de city. Overwinning gevierd met een au pair. Super leuke avond, totdat we terug wilde en we erachter kwamen dat er geen treinen meer reden. Taxi gepakt, eind goed al goed. Een van de beste dagen in oz so far. Volgende dag met een Nederlandse naar Freo gegaan. Markten afgestruind, en heerlijk gelunchd bij een mexicaans restaurant, m'n nieuwe favoriet.
Vandaag weer een normale au pair dag, boys naar school gebracht, gefietst met een aantal au pairs. En van m'n allereerste salaris een officieel RPYC shirt gekocht. Gaat gelukkig een stuk beter met de braddies. Ze hebben ook zo hun schattige momenten. En hoewel ik de Dalkeith wereld net een soapserie blijf vinden, heb ik er m'n weg wel gevonden. En met m'n eerste salaris op zak voel ik me eindelijk niet meer zo arm.