Pink Floyd, Pourquoi pas?

En toen waren we alweer een week verder! Temps vole lorsque vous êtes en s'amusant. Ik heb ondertussen weer veel meegemaakt en gedaan. Om te beginnen met maandag. Mijn minivakantie was over, en het feest kon dus weer beginnen. Er waren nieuwe mensen bijgekomen, de zoveelste Spaanstalige en een Thais meisje van 18 (hoera! Iemand van mijn leeftijd!) Haar Thaise naam is alleen wel een beetje een uitdaging: Nutgrita. Over het algemeen spreek ik haar dus aan met 'jij'. 's Middags ben ik langs het toeristen bureau geweest om te ontdekken wat ze aanraden in Genève aan de toeristen. De meest algemene dingen had ik namelijk al wel gezien, dus ik was opzoek naar nieuwe plekken waar ik m'n middagen kan spenderen. Ik ontving de meest toeristische kaart die je hier kan krijgen en heb simpelweg blind wat geprikt op die kaart: Parc des eaux vives. Dit park bevind zich een beetje op de stadsrand aan het water. Het is eigenlijk de tuin van een van de velen 5-sterren hotels hier, maar het is toegankelijk voor iedereen. Het is echt prachtig! Volgens mij heeft een tuinarchitect zich goed uitgeleefd toen hij het park ontwierp. Het hotel staat bovenop een heuvel, en kijkt recht uit op het meer. Overal staan bankjes naast bomen, voor de perfecte schaduw. Overal kleine bosjes met watervalletjes. Alle verhoudingen en schaduwen kloppen precies!
Dinsdag was ik heel moe terwijl ik nou niet zoveel gedaan had. Ik heb wel vaker instort-momentjes hier. Ik denk dat het komt door de taal, omdat ik telkens Frans móet spreken, en dat nog niet helemaal van leien dakje gaat, waardoor ik me op elke zin en elk woord moet concentreren. Na school ben ik dus direct naar huis gegaan, naar Alsira. Die weer allerbest had gekookt. Ik kan het echt goed met haar vinden! En ze leert me graag dingen. Ik heb echt twee uur non-stop met haar gepraat in het Frans. Was best een beetje trots op mezelf dat me dat gelukt was! Vervolgens heeft ze me geholpen met m'n huiswerk. Ze gaf me gekke oefeningen met een potlood om m'n uitspraak te verbeteren. De Franse klanken zitten heel erg binnensmonds. En mijn Nederlandse, of misschien wel een beetje Gooische 'r', blijft zeer hardnekkig. Dus dat wordt oefenen met het potlood! 's Middags ben ik met haar door Nyon gelopen en hebben we wat boodschappen gedaan. Het was misschien niet de meest spannende dag, maar ik heb me toch prima vermaakt. Ze geeft me advies, leert me dingen over Zwitserland en de wereld en neemt uitgebreid de tijd voor me. Het is gewoon een lief mens.
Woensdag was dé dag van de week waar ik naar uit had gekeken. Om half 3 had ik met Marie afgesproken op de gare. We namen de trein naar Zürich en ik kon met haar abonnement eerste klas meereizen. De eerste klas in de nieuwe treinen hier is als de business klas in het vliegtuig. Stoelen zijn bijna twee keer zo groot, en minstens twee keer zo comfortabel. Er loopt net zoals in het vliegtuig een mannetje rond met hapjes en drankjes. Er is een loungehoek, en ik kan zo nog wel even doorgaan. De reis duurde 3 uur, maar dat maakte niet uit, want het uitzicht was niet heel vervelend. In Zürich wachtte Rüdie op ons en nam ons mee uiteten. Hij werkt in Zürich en kent er dus alles. We kwamen terecht in een restaurant aan de Züricher See. Het doel van het restaurant was, het gevoel te creëren dat je thuis at. Dus i.p.v. kleine tafeltjes stonden er drie enorme familietafels. Je had de keuze uit vijf verschillende soorten worsten, en 5 verschillende soorten bereidingen van aardappelen. De Bratwurst en Rösti waren heerlijk!
Het is trouwens best grappig om te horen hoe de mensen hier praten. Het lijkt wel Deens of Zweeds. De Fransen kunnen geen 'g' uitspreken, en de Duitszwitsers lijken het wel in elk woord te gebruiken. Het is eigenlijk bijna alsof je op vakantie gaat als je in het Duitstalige gebied komt van Zwitserland, heel bizar.
De echte reden dat we deze reis maakten op een doordeweekse dag was natuurlijk niet om de Duitszwitsers uit te lachen en Rösti te eten. Nee we kwamen voor het concert 'The Wall'. Jawel, 'the Wall' van Pink FLoyd! Nou bestaat de voltallige band niet meer, lees niet iedereen is nog springlevend. Maar Roger Waters geeft nog altijd het concert van 'The Wall', en dat vond dus plaats in het stadion van Zürich, Letzigrund. Om eerlijk te zijn kende ik dit album alleen van de muziek die papa altijd draait in de auto. Ik kende dus alle liedjes wel, want die cd staat eeuwig op repeat, maar ik kon niet alles meezingen. Maar Marie en Rüdie hebben het telkens in de auto of in de trein afgespeeld, waardoor het niet alleen meer in m'n vaders auto maar ook in m'n hoofd op repeat stond. Het concert begon echt super vet met allemaal vuurwerk en lichteffecten. We hadden nog goede plaatsen ook! Op het begin stond er een halve muur die tijdens het eerste album werd opgebouwd. Er waren telkens animaties en teksten op geprojecteerd. Tijdens de pauze kwamen er allemaal ingestuurde berichten door familieleden die iemand in een oorlog verloren hadden. Deze persoonlijke verhalen waren best wel heftig. Tijdens het tweede album staat de muur, en op het einde valt het. Ik vond het echt zo'n bijzondere ervaring! Het was zo anders! Ik denk dat ik me zelfs zonder de muziek me geen moment had verveeld. De teksten en het thema van het album zijn natuurlijk best wel heftig, en dit werd vervolgens ook nog eens ondersteund door sterke one liners die op de muur stonden geprojecteerd. De muziek zelf was ook echt uitzonderlijk goed. Het geheel was zo intens, zo indrukwekkend. Ik wist echt niet wat me overkwam, ik kreeg echt bijna tranen in m'n ogen zo indrukwekkend vond ik het. Ik had echt het gevoel alsof ik een stukje geschiedenis meemaakte. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik denk zodra je zelf ook bij dit concert bent geweest dat je het wel snapt. Het is niet alleen de muziek, maar ook zeker het verhaal er omheen is no chickenshit.
De terugreis was alleen wat minder. Er reed weliswaar een speciale trein om half 1 naar Nyon. Maar deze had vertraging van een half uur. We kwamen dus pas om 4u aan in Nyon. Gelukkig stond mijn wekker om 7u om iets minder fris en fruitig weer naar school te gaan. We hadden de opdracht gekregen een gerecht uit ons land te presenteren. Het leek me nou niet zo'n daverend succes om boerenkool met worst te gaan presenteren, zeker niet met mijn kookkunsten. Dus ik heb met behulp van Marie alle Nederlandse producten die we konden vinden in het huis gezocht, die ik vervolgens heb meegenomen naar school. Alle Aziaten en Spaanstaligen kregen een plakje kaas, een dropje en een stukje stroopwafel van me. Ik had ook nog Grolsch bier meegenomen, geen enkele Zwitser gelooft dat dat uit Nederland komt. Zelfs als ik erbij vermeld dat ik Nederlandse ben, en het dus echt wel weet, blijven ze erbij dat het Duits is. Ik heb dus de kleine lettertjes op het blikje laten zien, waarop stond dat het in Enschede gemaakt werd. Vervolgens hebben we Enschede opgezocht, en toen pas kwam er een akkoord dat het Nederlands was.
Nutgrita, de Thaise, presenteerde Pad Thai. Ik vertelde haar dat ik dat wel eens bij de sushithai, m'n oude werk, had geproefd. Ze vond het zo leuk dat ik wat Thaise gerechten kende, dat ik werd uitgenodigd om een keer bij haar thuis te eten. Daar zeg ik natuurlijk geen nee op!
Verder stelde de donderdag niet veel voor, ik was ontzettend moe. M'n grote vriendin Alsira had weer heerlijk voor me gekookt, en daarna ben ik eigenlijk direct m'n bed ingedoken.
Vrijdag ben ik naar de directeur gegaan om te vragen of ik misschien een klas hoger mocht. Het niveau van m'n oude klas had ik eigenlijk al gedaan op het Baarnsch, maar het leek me wel praktisch om mee te beginnen. Hij vond het goed, dus morgen mag ik beginnen in een klas met niveau B1. Dat is misschien net iets te hoog, maar ik hou het op een gezonde uitdaging. Na school heb ik met de Indonesische Michelle die ook Nederlands spreekt, een koffie gedronken bij een populair koffie café. Daarna ben ik naar de universiteit van Genève gegaan om daar me eens goed over de werkwoordtijden te buigen. Ze hebben een salle de lecture waar iedereen mag komen om te studeren.
's Avonds heb ik heerlijk gedineerd met Marie en Rüdie. We hebben nog een glas extra wijn gedronken op het goede nieuws van m'n Franse vorderingen. Vervolgens heb ik nog lange discussies gehouden met Rüdie over m'n studieplannen van volgend jaar en de 'burka zaak' in Zwitserland. Iedereen gaat hier binnenkort stemmen, als ik het goed begreep, of de burka in het Zwitserse straatbeeld mag blijven. Ik vond het best goed dat ik, 1: begreep waarover ze discussieerden, en 2: dat ik zelf nog wat zinnige argumenten en français wist in te brengen. 's Avonds hebben we nog een film gekeken, over Aung San Suu Kyi, de vrouw die democratie wilde invoeren in Birma. Daarna vond ik dat ik wel weer genoeg intelectuele dingen had gedaan die dag, en ben ik 's avond met Lin en Julien meegegaan naar wat vrienden van hun.
Zaterdag had ik weer afgesproken met Killian. Ik had eerst m'n trein gemist, hij had zich verslapen, dus dat begon goed. We zijn naar de zaterdagmarkt geweest. Hij had eigenlijk nog nauwelijks eten in huis, dus we hebben wat fruit ingeslagen. Zelfs de Zwitserse markt is absurd duur. Daarna hebben we afgesproken met Mélodie, zijn oppas van vroeger. Zij woont ook in Lausanne. We hebben met haar eerst wat rondgelopen en daarna zijn we naar haar huis gegaan om onze spullen te droppen en wat te eten. Ze is echt super aardig! We hebben langs het meer gewandeld en zijn daarna weer terug gegaan. Omdat we maar bleven praten en de tijd voorbij vloog, hebben we uiteindelijk ook daar avond gegeten. Ze werkt bij de VN in Genève, en maandag krijgen Killian en ik daar een tour, hoe aardig, hoe vet! Het was echt een super gezellige dag, en ik was zo blij om eindelijk weer eens een dag een taal te spreken die ik gewoon kan.
Vandaag heb ik de trein genomen naar Fribourg waar een housewarming party was van de broer van Marie. Op dezelfde trein zou Laurent zitten. Dat was nogal een uitdaging om deze persoon te vinden. Rüdie had gezegd dat ik Laurent al had gezien met het diner zaterdag. Maar er zijn die avond zoveel mensen aan me voorgesteld dat ik niet echt een beeld kon vormen van Laurent. Killian had al wel ontcijferd dat Laurent een jongen was, dus dat scheelde. Ik had het telefoonnummer gekregen, en dat was het. Tsja vind maar eens iemand die je niet kent in de trein. Uiteindelijk belde hij me, en zag ik iemand zwaaien naar me achterin de coupé, gevonden! Het bleek de zoon te zijn van de broer die het feest gaf. Hij studeert aan dezelfde universiteit als Killian. In Fribourg haalde een oom en tante ons op met de auto, die herkende ik gelukkig wel. Het huis leek heel erg op het huis hier, super modern. Volgens mij houdt deze familie van eten en grote diners. Want als lunch kregen we een uitgebreid 3-gangen diner. De oom en tante vonden dat m'n Frans verbeterd was. Ik heb zelf zoiets eigenlijk niet door. Net zoals een kind niet doorheeft dat het groeit. Was wel goed om te horen. Telkens als ik denk het Frans te snappen komen er nieuwe regeltjes en details. Dan denk ik echt, jeetje Pien wat voor doel heb je jezelf gesteld, waarom Frans. Er zijn zoveel meer regeltjes, en dingen die hier grammaticaal wel anders zijn, maar in het Nederlands hetzelfde zijn. Er zijn bijvoorbeeld twee verschillende soorten oud, de een is negatief de ander positief. Tsja, hoe moet ik dat ruiken? In mijn woordenboek staat als vertaling gewoon: oud. Maar goed, kennelijk maak ik toch vorderingen. Beetje bij beetje komt het.