Impossible n'est pas français!

Impossible n’est pas français- napoleon

Vorige week maandag mocht ik dus in een nieuwe klas beginnen, niveau B1-B2. Ik dacht, hoe groot kan het verschil zijn? Nou dat viel nog vies tegen! Mijn woordenboek is geen seconde dicht geweest. Ik heb me echt een paar keer goed afgevraagd die maandagmorgen of ik niet in een klas Arabisch voor gevorderden was gekomen. Jeetje! Waar we in de vorige klas een hele les over deden, werd hier binnen vijf minuten behandeld. Wat had ik een hoofdpijn om 12h!
Na school ben ik snel naar Gare Cornavin gegaan om Killian te zoeken. We hadden met Mélodie afgesproken bij de VN voor een lunch en een rondleiding door het gebouw. Helaas misten we de lunch. Killian en ik verdwalen namelijk altijd, altijd. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen om vanaf de tramhalte tot de ingang van de VN te verdwalen vraag ik me eigenlijk af. Het is gewoon een rechte weg, je moet alleen de juiste nemen op het kruispunt. We hebben gewoon een talent voor verdwalen. Maar goed, eenmaal aangekomen lag er een speciale pas voor ons klaar. We waren in plaats van 'toerist', 'daily visitor'. Wat betekende dat we een eigen pas kregen als staffmember! Nou werd er een zo'n pas uitgedeeld per groepje, en aangezien Killian het woord had gedaan, was hij de gelukkige. Al snel hadden we Mélodie gevonden die ons twee andere pasjes gaf, waardoor het leek alsof we echt in het Geneefse hoofdkwartier van de VN werkten. Zo konden we een gratis tour fixen. Bij het loket hebben we met een stalen gezicht beweerd dat we bij de VN werkten en dat we een gratis tour mochten doen. Meneer achter de balie was er niet zo zeker van. Of we onze passen wilden laten zien. Tsja.. Ik had de pas van Mélodie, en Killian die van een blonde jongen. Met andere woorden we leken er beiden absoluut niet op. We hebben gewoon de achterkant van de pas laten zien, waar de man wel mee akkoord ging. We moesten het nog ergens gaan navragen of het echt gratis was. We zijn dus het winkeltje uitgelopen, zogenaamd op zoek naar toestemming. Wat we daadwerkelijk gedaan hebben, is een rondje om het winkeltje heen gelopen, weer naar binnen gestapt en met een stalen gezicht beweert dat alles in orde was. Hoppa, oh zo nederlands weer 15 Franc bespaart. We kregen een tour langs de belangrijkste zalen. Er was zelfs nog een conferentie bezig in dezelfde zaal waar die ochtend een conferentie over Syrië was gehouden. Dus voor ieder die het nieuws en dan speciaal Syrië volgt, dat alles wordt dus hier besloten. Alles en iedereen leek zo belangrijk. Zalen waarin beslissingen waren genomen over verschillende oorlogen. Best wel indrukwekkend! Iedereen loopt daar rond met een bepaalde blik. Van 'ik ben belangrijk', 'ik fix wel even die wereldproblemen'. Echt bizar. Ik was zo flabbergasted, ik had echt het idee alsof Obama zo de hoek om kon komen. Na de tour hebben we nog met Mélodie wat gedronken, maar die moest al gauw weer verder met haar werk. Killian en ik hadden tijdens de tour besloten dat we toch eigenlijk een foto wilden van de voorkant van het gebouw. Klein probleempje, dat is niet helemaal toegestaan gebied voor de gemiddelde VN-bezoeker. Toch wilden we de foto, dus we hebben ons 'VN-gezicht' opgezet, en zijn gewoon gegaan. We passeerden nog een bewaker, en we hadden eigenlijk zo aangesproken kunnen worden. We droegen ondertussen geen batch meer, ik droeg een knalrode blazer en we zien er nou niet echt uit alsof we al twee masters en een bachelor hebben afgerond. Toch was onze 'VN blik' kennelijk genoeg, want meneer de bewaker merkte niets op. Het was nog best een eindje, het hele VN park is groter dan het Vaticaan, dus geen kinderachtige gebouwen.
Na de VN zijn we teruggegaan naar centre-ville. Waar ik een soort speedy gonzales tour heb gegeven van Genève. Jaja, ondertussen kan ik de tour al geven in plaats van dat ik deze volg. Daarna zijn we teruggegaan naar Nyon waar Marie echt heerlijk gekookt had! Killian werd direct voor eigenlijk de rest van z'n studententijd in Lausanne uitgenodigd om hier te komen eten. Marie vind het gewoon leuk om voor mensen te koken of te zorgen. Ze is echt zo lief!
Dinsdag kreeg ik het fantastische nieuws dat er vrijdag een test stond gepland om boek 2 af te sluiten.. Niet echt zo fantastisch dus. M'n oude klas was nog halverwege boek 1. Met andere woorden kreeg ik dus de opdracht om even m'n niveau rapido bij te stellen. Niveau B1-B2 is vergelijkbaar met eindexamen vwo Frans. Ja haal maar even drie jaar Frans in, in een week. Natuurlijk heb ik wel enige voorsprong met m'n Franstalige gezin, maar dan nog leek me dit het perfecte voorbeeld van 'mission impossible'. De rest van de week was dus niet echt heel spannend. Bovendien regende het, waardoor ik het niet zo erg vond om wat middagjes in de universiteitsbibliotheek te gaan studeren. Hoe onmogelijk het me ook leek, ik wilde zo graag die test gewoon halen!
Woensdag was er een andere leraar, die het leuk vond om het niveau nog iets op te schroeven. Ach ja waarom niet? Waarom maken we van Arabisch voor gevorderden niet Chinees voor gevorderden? Ik werd er een beetje moedeloos van. Telkens als ik denk 'ah volgens mij snap ik het' komt er weer iets nieuws. Maar goed, we zijn gelukkig in het bezit van enig doorzettingsvermogen.
De test zelf van vrijdag viel me zwaar, maar ik had gedaan wat ik kon doen. 's Middags had ik weer met Mélodie afgesproken om te lunchen bij de VN. Ik wilde zo graag zelf ook een ‘staff’ pas! En ik vind de VN zo interessant! De zon scheen en het was super gezellig. Ze heeft echt het meest fantastische uitzicht vanaf haar werkplek op de Mont Blanc en Genève! Stiekem nog een reden om later bij de VN te gaan werken ;)
Na de lunch nam ik de tram vanaf Nations naar Jardin Botanique. Op het plein van Nations is altijd een opstand of een staking. Dit keer was er geloof ik een groepje Iranezen die in hongerstaking was. Dus als je nog een keer een opstand of staking wilt meemaken, nodig ik je van harte uit om het plein bij de tramhalte van Nations te bezichtigen, herkenbaar door een enorme stoel die een poot mist.
In de botanische tuin ben ik begonnen in m'n eerste Franse boek. Na hoofdstuk drie was het nog altijd een lang monoloog, dus ik ga maar eens opzoek naar iets anders.
's Avonds vertrokken Marie en ik naar het huis van Rüdie in Luzern. Daar was ik drie jaar geleden al eens eerder geweest in de zomervakantie. Alles was nog hetzelfde, alsof de tijd had stil gestaan. Heel even voelde ik me weer 14. Luzern was nog altijd de mooiste stad van Zwitserland. Aangezien we vrij laat aankwamen, was de rest van deze vrijdagavond niet heel spannend.
Zaterdagochtend zat een oudleraar van Rüdie aan het ontbijt. Daar had hij nog altijd contact mee gehouden. Vanaf zijn huis gaat er een bus naar het centrum. Die lijn hadden we tijdens onze vakantie zo vaak genomen, dat Henk en ik er op den duur een spel van hadden gemaakt om alle haltes te kennen. Henk, als je dit leest, ik kende er nog zeker vier! Daarna namen we de boot over de Vierwaldstättersee naar de Rigi. Echt super mooi! Dat uitzicht vanaf het water op Luzern en dan al die bergen, wauw! Bovendien was het een hele heldere dag, dus alle bergen in de verte konden we ook zien. Aangekomen in Vitznau aan de voet van de Rigi werden we met een heel oud houten treintje de berg op getakeld. We begonnen in Rigi Kaltbad en hebben vervolgens de zogeheten ‘Panoramaweg’ gedaan. Dat is een wandeling waar we ongeveer twee uur over deden, maar je hebt echt een super mooi uitzicht over alle bergen. Hoe hoger je komt, hoe meer bergen je kan zien in de verte. Aangekomen bij Rigi Scheidegg hebben we, zoals het een echt Zwitser behoort, rösti gegeten. Op de terugweg waren er nog meer wolken verdwenen waardoor we zelfs twee bergen in het gebied van Grindelwald konden zien(Eiger en Mönch voor de kenners onder ons). Ik heb echt super mooie foto’s onderweg kunnen maken. Zal er wel weer een paar bij dit verslag doen.
Zondag gingen we met de auto naar Stöckalp waar we de skilift naar Melchsee- Frutt namen. Hier had ik al eens met m’n ouders een trektocht van twee dagen gemaakt. Maar het was daarom absoluut niet minder. Soms maakt het gewoon niet uit of je iets voor het eerst of voor de tiende keer ziet, het blijft super. We hebben hier gewandeld tot het einde van de Tannensee, naar Tannalp. Daar hebben we weer als echte Zwitsers Alpenmacaroni gegeten. Het accent van de lokale bevolking daar was eigenlijk best grappig. Ik spreek best behoorlijk Duits, maar wel Hochdeutsch. Toen ik de alpenmacaroni bestelde, dacht ik even dat ik tegen een Zweed of een Deen praatte. Ik heb op de terugweg nog het Schweizischdeutsch geoefend met Rüdie, het is echt een bizar accent.
Gisterochtend zat ik weer in de klas en kreeg ik m’n test terug. Wonder boven wonder gewoon gehaald! Ze hebben hier een ander cijfersysteem. 6 is een 10 in Nederland, en een 1 is een 1. Ik had een 4,3 gehaald, pas mal! Zoals Napoleon zei: “Impossible n’est pas français”. Met andere woorden, onmogelijk, daar doen de Fransen niet aan. Dat hebben we gemerkt! Geheel in stijl hebben Julien en ik dit ’s avonds gevierd. In joggingbroek en vikingtrui naar de Chinees, thuis op de mega bank voor de tv geploft en een filmpje gekeken. Dit soort ‘frère-soeur’ avondjes mogen er wezen!